ای دل ! اگرت طاقت غم نیست , برو ...

   

**********

 در اندرون من بشارتی هست .عجبم می آید از این مردمان ، که بی آن بشارت شادند .

اگر هر یکی را تاج زرین بر سر نهادندی ، بایستی که راضی نشدندی ، که ما این را چه کنیم ؟

ما راگشاد اندرون می باید .کاشکی این چه داریم همه بستندی، وآنچه آن ماست به حقیقت، به ما دادندی .(شمس تبریزی)

**********

اینکه میگن هر چیزی رو بخوای تمام هستی دست به کار میشه تا تو به اون برسی حرف مفته. من سالهاست که منتظرم و با تمام وجود خواستم ولی اتفاقی نیوفتاد. اینکه میگن همه چیز به دید آدم بستگی داره ودیدت رومثبت کن , هم مزخرفه. آدمی که شام شب نداره با دید  مثبت سیر نمیشه.

 رها کنیم حرفهای روشنفکرانه نابودگر را.حرفهای تسلی بخش حبابی.

 آدمی جز رنج چیزی نیست و این حرفها هم مرحمی بر این رنج نیست.

↓↓↓

پ.ن 1 : خاطرات یا تجربیات ؟ کدوم آزاردهنده ترند؟ 

پ.ن 2 : گاهی تلاش نکردن نابودی رو به تعویق میندازه ,

مثل آدمی که تو باتلاق گیر کرده.(  گیر کردم تو باتلاق زندگیم و با تمام وجود تقلا می کنم.)

آن دوست که آرام دل ما باشد ...

**********

 در زمانه ای که زندگی داره با شتاب خودش رو به نابودی نزدیک میکنه و آدمها بی توجه به نابترینهای زندگیشون , شبانه روز به ولنگاری های مجازی و واقعی مدرن پرداخته اند , داشتن یه دوست که به خاطر تو مرخصی بگیره و یک و نیم ساعت تو مترو منتظرت بمونه و کل اون روزش رو با تو توی پیک نیک صرف کنه , اگه خوشبختی نیست پس چیه ؟

یه پیک نیک تابستانه دو نفره رفاقتی تو پارک ملت بدون شک نیاز هر آدمیه , یه جای دنج و خنک. و اگه اول روز غیر تعطیل هم باشه که سکوت و آرامش مطلق.

این بار خبری از رستوران و غذای فست فود نبود. به عشق هم دست بکار شده بودیم, من برای نهار و او برای عصرانه.محبت به خورد هم دادیم چون میدونستیم تلخی درد دلهامون ، کورسوی امید ته دلهامون رو خشک خواهد کرد.گله کردیم از زندگی و از فراق یار , از دست بی محبت روزگار...