چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی...
**********
هر چیزی تو این دنیا باید به اندازه باشه. کمتر و بیشترش همیشه آسیب زننده ست.چه مادی باشه چه معنوی. اخلاقی باشه یا رفتاری ...
اصلا حدیث داریم در این زمینه که :
«خیرُ الاُمورِ اوسَطُها»
بهترین کارها میانه رویست.
و ما هر چه می کشیم از این افراط و تفریطه. اینکه زیاد میخوریم , می خوابیم , خرج می کنیم , محبت می کنیم...
بله محبت زیادی هم آسیب زننده ست.و من در این سالها چه ضررها و تلخی ها که از این مهربانی بیش از حد خودم نکشیدم. از اینکه هیچ وقت دلم نخواست دلی رو بشکنم , عواطف کسی رو جریحه دار کنم , دست رد به سینه کسی بزنم , امید کسی رو ناامید کنم , خاطری رو آزرده کنم ...
اما خودم رو شکستم , ندیده گرفتم, به فشار و سختی انداختم , دردسرها کشیدم.
گاهی از مهربونی بیش از حد خودم احساس حماقت می کنم و حالم از خودم بهم می خوره. از اینکه چشم روی خیلی از رفتارها بستم و انگ نفهمی خوردم حالم بد میشه.از اینکه به همه مِهر دادم و جاش مُهر سوء استفاده خوردم خسته شدم...
چه خوش بی مهربانی هر دو سر بی
که یکسر مهربانی دردسر بی
اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت
دل لیلی از آن شوریده تر بی
* بابا طاهر*
