می نویسم از خودم ...

**********

می نویسم از کسی که هرگز نبوده است .

کسی که در تلاطم زندگی همواره بر بادبانهای شکسته ام دمیده است .

لحظه های شیرین بازی های کودکی و

پوچ انگاری های دوران نوجوانی را همواره ، همراه من بوده ...

روزگاران دور  را  تداعی گر است .

کسی که با بودنش ، نداشتن را به چالش می کشد .

دلگرمی شبهای سرد زمستان من است و نسیم خنک سحرهای تابستانم.

امید لحظات از خود گسستنم می شود و گره می زند بند ناامیدی هایم را .

دلخوشم می کند به روزگارانی که خوشایند من است .

می نویسم از خودم ...